Is He Flirting or Not?

As Resident Adviser of BOL this advice is also posted in the said SITE. 

Magandang madaling araw . Gusto ko lang sabihin kung ganu ako kasaya na merong ganitong site dito sa pinas. Anyway,this is my story. I first began realizing I was gay nung grade 6 ako. 

There is this guy, Marc, who kept kind-of flirting with me. He would give me high-fives, put his hand on my shoulder, rub my back, he even gave me a hug once. At that time I thought it was weird, pero ngayon when I look back at it I'm not sure if he was flirting with me or not. 

I'm a 4th year high school right now and I sit next to him in my English subject. Should I talk to him about this or not?

Salamat!

Ray - 16

Hi Ray,

Thank you for supporting BOL and yours truly, you don’t know how it makes us happy knowing that people appreciate our works. It gives us such joy and pride that we were able to give others hopes from the story contributed by our resident authors, friendship through BOL chat and touches one’s heart by the advices we give.

Regarding your email, a simple gesture such as high-five may not be considered as flirting. Putting someone’s arm around our shoulder is the same thing as friends do that most of the time. That is their way to show that they are close to each other, the other way of showing brotherhood. Rubbing someone’s back or giving a massage does not justify that any guy or person is flirting with another, it may mean something to us but looking on the outer box these gives us assurance that no matter what he will always be there as friend to support you.

Hugging him once does not support the fact that the guy likes you especially if he knew that he is your friend. We usually do that when we are happy, sad or need some comfort without any malice. We sometimes mistook the concern, attention or actions given to us by people around us into something else but to their point of view it meant nothing but friendship.

Before you decide to talk with Marc, try to reconsider things as your decision may affect your relationship with him. Is he aware that you’re GAY? Ponder on what is important to you, FRIENDSHIP or LOVE. FRIENDSHIP… that no matter what happens you know that he’ll be there to support you, listen to your every stories, a shoulder to lean on and a brother figure. LOVE… be ready because you might loose a friend if he is not aware that you are GAY. Aside from that is the REJECTION… where he may not be able to compensate the affection you had for him… He may told you that he can only offer friendship but still reality check time will come that he’s going to ignore or even avoid you.

I wouldn’t say that I am more on the friendship side that I won’t talk to him about it…. but there’s still the WHAT IF factor… “WHAT IF he also likes me…. WHAT IF nagpapakiramdaman lang kami?.... WHAT IF he’s just taking time to tell me also that he really does care”. There would always regrets in the end not knowing what had stored for both of you. I cannot neither tell you to go ahead and talk to Marc because you will need a great courage to do that but still at the end of every road we have to choose what’s right for us. Always remember that…. “There are no wrong decisions in life… We just consider it a wrong decision because we tend to regrets on what we have done at the end… but the moment you choose that decision you know that it was the best decision you have….”

 Good luck Ryan and I hope that things will work out fine between you and Marc.

 Rest assured you'll have me as a friend..

Alphabet Brothers - Chapter 2

CHAPTER 2


Ako si Bryan Morales, 25 years old at may isang anak. Hindi lingid sa pamilya ko ang tunay kong katauhan gayun din sa mga taong malalapit sa akin tulad ng aking mga kaibigan at kasamahan sa trabaho. Papalit palit ako ng nakakarelasyon dati pero mula ng magkaroon ako ng anak eh dito na nagbago ang pananaw ko sa buhay.




“Dada look!” tuwang tuwa si Derrick habang itinuturo sa akin ang kabayo na kanyang nakita sa daan. Madalas kasi sa mga books or sa TV niya nakikita ang mga yun kaya ganun na lang ang kanyang pagka amaze na makakita sa personal.




“Dada, do you think they will like me?




“Will they get scared if they see me?”




“Does she have that creepy voice you used to tell me when she sings?”




“I wonder if her hair is still gold”




“Dada kwentuhan mo naman ako ng mga bagay tungkol kay Mamu.” 




“Why don’t you take a nap and sooner we’ll be there, ok?” sabi ko sa aking anak.




“Ok, but make sure to wake me bago tayo dumating dun ha?”




“I will.”




Ito ang mga katanungan na lagi sinasambit ng aking anak sa akin habang nasa biyahe kami. Hindi ko naman maipakita sa kanya ang awa dahil iyon ang advised sa akin ng doctor na huwag pakitaan na awa ang anak ko upang hindi bumaba ang self esteem nito.




Hinimas ko na lang sa ulo sa aking anak habang hindi ko maiwasan na balikan ang naging dahilan kung bakit naging ganun ang kalagayan niya.




Hindi maalis sa puso at isipan ko ang galit sa ina ng aking anak at ganun na din sa aking sarili. Kung sana at mas naging hands on ako sa kanya eh hindi sana ito sasapitin ni Derrick.




Papasok na ako ng bahay noon galing sa trabaho ng marinig ko ang biglang pagpalahaw na iyak ng aking anak, iyak na alam mo na nasaktan ito. Dali dali ako pumasok sa bahay upang tingnan ito, ganun na lang ang panlulumo ng madatnan ko ito nakahandusay sa kusina, lapnos ang mukha nito at halos buong parte ng katawan. Mula sa aking kinatatayuan eh tinakbo ko ito at binuhat upang madala agad sa ospital at malapatan ng lunas. Bawat iyak at daing ng aking aking anak eh parang patalim na tumutusok sa aking puso.




Ito na yata ang pinakamatagal na biyahe naming sa buong buhay ko. Inabot ng halos 30mins bago kami nakarating ng ospital.




“Doctor, musta na po ang lagay ng anak ko?”




“Sir, 4th degree burn po ang inabot ng inyong anak at maaari pong maging permanent na yung mga scars sa mukha niya at katawan” pahayag ng doctor sa akin.




Ganun na lang ang panlulumo ko sa sinapit ng aking anak. Halos hindi ko matagalan na makita siya sa ganung kalagayan. Masakit para sa akin na makita siyang naghihirap sa halip na dapat ineenjoy niya ang kanyang kamusmusan.




“I’m sorry Bryan, hindi ko ko sinasadya."




"Hindi mo sinasadya? or talagang wala ka lang pakiaalam sa anak ko? 




“At sorry? Ano magagawa ng sorry mo! Nakita mo ba ang kalagayan ng anak ko? Nararamdaman mo ba ang  sakit at kirot ng mga sugat niya? Ipinanalangin ko na sana sa iyo nangyari ito para maramdaman mo ang pinagdadaanan niya. Hayop ka! Isa lang naman ang lagi ko ipinakikiusap sa iyo di ba? Ang alagaan mo ng mabuti ang anak ko... pero pinabayaan mo pa din siya. Ano na lang ang magiging kinabukasan ng anak ko ngaun... Paano kinakaya ng budhi mo na sirain ang kanyang kinabukasan. Paano niya tatanggapin nganun ang kanyang kalagayan?"




"Lumayas ka sa harapan ko at baka mapatay lang kita!  Tutal wala ka din naman pakiaalam sa kanya di ba? Naging ina ka lang naman sa kanya kasi ikaw ang nagsilang pero maliban pa dun wala na. Ayaw ko na madadatnan ka sa aking pamamahay at please lang huwag ka na magpakita sa amin ng anak ko habang buhay dahil hindi ka namin kailangan."




Iyon ang huli naming pag uusap at pagkikita ng mother ni Derrick.




“Are we there yet?” tanong sa akin ng anak ko na nagpabalik sa aking diwa.




“We’re reaching soon anak and when we get there I wan’t you to give Mamu the biggest hug you could ever give ha?”




“Yes Dada, I will. Can’t wait to see Mamu.”




After 1 hour eh narating din namin ang bahay na aking kinalakihan.




Tulad ng panahon ng lisanin ko ang bahay na minsan ko nilisan ay wala pa rin itong pagbabago. Muling bumabalik ang mga alaala ng aking kabataan at halos kalahti ng buhay ko na ginugol ko sa lugar na ito.




“Bryan! Welcome back!” ang salubong ni Mamu na halos paliguan ako ng halik sa aking mukha. Halos wala pa din itong ipinagbago sa paglipas ng panahon. Ganun pa din ang kulay ng buhok nito na akala mo mo eh buhok ng mais na kulay ginto. Ang suot nito na damit na sobrang loud ng kulay. And take note ang mukha nito na halos hindi na ata nabubura ang makeup sa mukha.




“Mamu, I miss you!” habang yakap yakap ko siya. Hindi ko na napigilan ang aking sarili na mapaiyak sa muli naming pagkikita. Naputol lang ang aming yakapan ng maramdaman ko na hinihigit ni Derrick ang aking damit.




“Hmmm… ito na ba ang aking apo na si Derrick?”




“Opo Mamu” sagot ko habang si Derrick naman eh pilit na ikinukubli ang kayang sarili sa aking likuran dala na marahil  pagkamahiyain nito at takot na baka hindi siya matanggap ng mga taong kanyang dadatnan.




“You must be Derrick, right?” magiliw nitong tanong sa aking anak.




“I heard so much about you, kung gaano ka katapang, katalino at higit sa lahat kung gaano ka ka cute” ang magiliw na sabi nito.




Sa pagkakasabi naman ni Mamu ng ganun eh unti unti sumilay ang ngiti sa mukha ng anak ko. Lumapit ito kay Mamu at niyakap ito. Tuwang tuwa naman ang matanda dahit katulad ng ginawa nito sa akin eh ganun din ang ibinalik sa kanya ng anak ko ang halos paliguan din ito ng halik sa sobrang tuwa. 




“Wala pa ang iyong mga kapatid at magulang malamang nasa tindahan pa sila. Tamang tama na rin iyon para naman makapagkwentuhan tao ng maayos. Matagal tagal na din hindi tayo nag uusap tiyak ko marami ka ikukwento sa akin tungkol sa naging buhay mo ng nakalipas na 10 taon. “




“Mamu kumusta na sila?”




“Ok naman ang sila, sa katunayan eh malakas pa din ang store ng iyong mga magulang at ang dalawa mo naman kapatid eh maayos naman ang mga buhay nila kasama ang kanilang mga asa-asawa.”




“Mabuti naman kung ganun atleast sa pagkakaalis ko eh naging maayos ang lahat para sa kanila…. Para sa ating lahat.”




“Hindi mo pa din ba sila napapatawad sa mga ginawa nila hanggang ngaun?”




“Ayaw ko na balikan ang nakaraan Mamu… kaya lang naman kami umuwi eh dahil sa takot na totohanin mo ang pagtakwil sa amin ng anak ko. Pagkatapos ng iyong kaarawan eh babalik na din kami sa lungsod. Hindi ko kasi n pwede ibigay lahat ng responsibilidad ng pagpapatakbo ng tindahan kay Kaye at isa pa eh madami pa din akong mga nakabitin na commitments. Nagpaalam lang ako sa kanila ng ilang araw pero kinakailangan naming talagang bumalik agad dun.”




“Wala ba akong pwedeng gawin upang pigilan kayo para dito na lang manatili ng sama sama tayo… bilang isang masayang pamilya?”




“Mamu pagtatalunan na naman ba natin yan? Hindi ka ba napapagod na paulit ulit lang tayo ng usapan. Huwag ka mag alala iiwan ko naman ang address ko sa lungsod para kung maisipan ninyo na dalawin ako doon.”




“O siya… total naman eh andito ka na at maaring ito na ang last birthday ko eh meron sana ako isang kahilingan.”




Sa sinabi na yun ni Mamu eh parang nakukutuban ko na ang kanyang nais mangyari.




“Mamu kung ang iniisip mo eh ang pagsama-samahin muli kaming tatlo eh hindi ko maipapangako sa iyo yan. Pagpasensyahan nyo na ako po ako ngaun pa lang pero hindi ko kaya ang hinihiling nyo.”




"Bakit naman hindi pwede eh magkakapatid naman kayo… Mas magiging masaya ang aking kaarawan kung makikita ko kayo magkakasama at tulad ng dati na masaya.”




"Dati yun Mamu… iba na ngaun… iba na ang sitwasyon naming at mula nung mangyari ang bagay na yun eh ipinangako ko sa aking sarili na kahit kailanman eh ayoko na magkaroon ng uganayan sa aking mga kapatid. I’m really sorry Mamu pero ayoko talaga.”




Ang sarap ng aming kwentuhan ni Mamu kaya hindi namin namalayan ang pagdating ng aking mga magulang. Ganun na lang ang aking pagkasabik sa kanila at agad ko sila niyakap at humingi ng sorry. Tulad namin ni Mamu hindi maiwasan na muling umagos ang mga luha namin. 




Habang nasa ganun kami eksena isang tao naman ang tumawag sa aking pangalan.




"Bryan?"




"A.....drian."

Alphabet Brothers - Chapter 1

Chapter 1

Keep smillin'

Keep shinin'

Knowin' you can always count on me

For sure

That's what friends are for

In good times

And bad times

I'll be on your side forever more

That's what friends are for...

Bakit ba lagi na lang ako naiiyak tuwing maririnig ko ang kantang ito tapos after ko marinig eh hindi maalis ang galit sa puso ko. Akala ko ba eh ok na ako. Na nakapag move on na ako pero bakit affected pa din ako sa bwisit na kantang ito.

Dali dali ako tumayo sa aking working table at agad na tinungo ang cabinet kung saan nakalagay ang component system.

Bwisit! Bwisit talaga… sa dinami dami ba naman ng pwede nila patugtugin eh bakit ang kantang iyon pa na nagpapaala sa kanya ng mga bagay at pangyayari na pilit nila kinakalimutan at tinatakasan.

“Oi friend bakit mo inilipat ung station ng radio… mega emote pa naman ako sa kantang pinapatugtog. Asar ka naman eh!”

“Naku pwede ba tigilan mo na yang kaka emote mo! Kaya hindi tayo pinapasok ng customer eh puro negative chi ang nasa loob ng store.”

“Ikaw na! Award ka teh, ang aga aga eh sobrang init ng ulo mo! Meron ka dalaw ngaun?” pagbibiro naman ni Kaye.

“Tumawag nga pala ang lola mo kahapon at hinahanap ka, sabi ko na lang eh nasa labas ka at may pinuntahan. Itinanong ko daw sau kung uuwi ka daw na nalalapit niyang birthday.”

“Wala akong plano umuwi at hindi ako para umuwi pa sa kanila” sagot naman ni Bryan.

“Bitter pa din?’

“Ako? Bakit naman?”

“Eh kasi isa lang naman ang alam ko na reason eh kung bakit ayaw mo umuwi sa inyo at ito at dahil kay.—“

“Tigilan mo ako Kaye!” pagsasaway ko sa kanya.

“Matagal na yun at wala na ako balak pa alalahanin yun. At isa pa masaya na sila sa buhay nila. So better for me to move on and be happy”

“Pero the, masaya ka ba? It’s been 10years. You’ve isolated yourself from your family and now na nahanap ka na nila pilit mo pa din inilalayo ang sarili mo. Kelan mo balak harapin ang realidad pag malapit ka na mamatay?”

“Ok… ok… para tigilan mo na ako, tatawagan ko na lang si Mamu mamaya.”

Sa totoo lang hindi naman niya totally inasolate ung sarili niya sa family, lahat ng mga nangyari sa kanya eh alam ng Mamu niya… ang kanyang lola. Ito lang kasi ang tao na alam niya na nakakaintindi at nagmamahal sa kanya. Hindi niya nalilimutan ang mga special occasion ng bawat taon, yun nga lang puro postcard lang lagi niya ipinadadala at sinasabi na ok naman ang buhay niya. Nasa maayos ang kalagayan niya at huwag ito masyado mag alala pa sa kanya.

Sa loob ng 10 taon ngaun na lang uli niya makakausap ang Mamu niya. Nagkaton na meron isa sa taga kanila ang nakapunta sa store na itinayo nila ni Kaye at ito rin marahil ang nagsabi sa pamilya niya kung nasaan na siya at ito rin ang nagbigay ng contact number ng tindahan nila.

10 years… Marami na ang nagbago sa buhay ng bawat isa. Meron na sila kanya kanyang pamilya. Isa lang sa ngaun ang pinka mahalagang bagay para sa kanyang buhay… si Derrick ang nag iisa niya anak. Si Derrick na bunga ng minsang malasaing siya at nagising na lang na katabi ang isang babae na nakilala niya sa isang bar.

“Dada… totoo ba ang sinabi ni Tatum Kaye? Uuwi tayo kila Mamu?” ang bumasag sa kanyang diwa.

“Hindi ko pa alam anak.. Alam mo naman na busy ang Dada dito di ba? Atsaka wala makakatulong ang Tatum mo sa pagmamanage ng store” paliwanag niya sa anak.

“Pero sabi ni Tatum eh birthday daw ni Mamu… sige na Dada let’s go and see Mamu on her birthday… I also want to meet Lolo… Lola… Tito Charles…Tito Adrian…. And Dada I hope Brenda is still alive. I want to ride on her back the way you did based on your stories. I hope she will like me too.  And… and…I want to see Mamu if she really had that golden hair in the picture.” Kitang kita mo sa mga nito ang excitement.

Pleaseeee… Pleaseee…” pagmamakaawa nito sa akin

Ngunit bigla na lang itong natahimik.

“Do you think they will like me? Do you think they will get afraid when they see?” bakas sa mukha nito ang pangamba.

“I’m sure they will all like you… kasi ikaw ang pinaka poging bata sa balat ng lupa” sabi ko sa aking anak na halos madurog ang puso ko.

Kung hindi ko lang sana… sana… hindi mangyayari ito sa kanya at hindi ko na napigilang pumatak ang mga luhang kanina pa nagbabadya.

“Dada, why are you crying?”

“Nothing son, I'm just thankful na binigayan ako ng isang napakatalino at poging pogi na anak.”

“Ok… here’s what you should do. Pack all your things and then 3 in days time eh puntahan natin ang Mamu pati na din sila lolo, lola at ang mga tito mo.”

“Really?”

“Yes.”

“Yeheey..” nagtatalon nitong sabi.

Makalipas ang dalawang arw eh nagtatalo pa din ang kalooban ko kung tutuloy ba kami ng aking anak sa pag-wui sa amin. Hindi ko mailarawan ang aking pakiramdam sapagkat namamayani pa din sa akin ang takot at pangamba ng dahil sa aming nakaraan at kung matatanggap ba nila ang aking anak.

“Pakiulit nga nga? Baka mali lang ako sa narinig ko? “ balik na sagot sa akin ni Kaye.

“OO, totoo lahat ng narinig mo”.

Ito na yata ang isa na malaking pagkakamali niya na gawa sa buhay niya ang ikwento kay Kaye ang part ng kanyang nakaraan. Alam niya na dapat ang mga ganung bagay ay hindi na niya dapat pa ikwento sa iba.

“Sa tagal tagal nating magkaibigan hindi mo man lang naikwento sa akin ang mga bagay iyan. Pero matagal na yun nangyari siguro naman sa hinaba haba ng panahon na iniwan mo sila eh naka pagmove on na kau pare pareho”.

“So ano plano mo ngaun? Kita mo naman at excited na yung anak mo na makita at makilala ang pamilya mo" sabi ni Kaye.

“Kung meron lang sana ibang choice eh yun ang pipiliin ko kaya lang nung tinawagan ko si Mamu nung isang araw eh nagbanta na ito na kung hindi ako uuwi sa kaarawan niya eh kalimutan ko na lang daw na meron akong Lola.”

“Ang hirap Kaye, alam mo ba na hati ang loob ko. Gusto ko sana huwag na pumunta pero yung isang parte naman ng utak at puso ko eh sinasabi na panahon na siguro para harapin ko ang aking takot sa pamillya.

At ganun na nga ang nangyari, kinabukasan eh natuloy ang aming pag-uwi ni Derrick sa probinsya.